استاندارد ملی آسانسور

استاندارد ملی آسانسور از سال ۱۳۷۷ تهیه و تدوین شد و نهایتاً شماره استاندارد،
ملی ۱-۶۳۰۳ مورد تصویب کمیته ملی قرار گرفت و از ابتدای سال ۱۳۸۲ اجباری‌ شد.

از آنجا که اجرای کامل مقررات استاندارد ملی اسانسور به لحاظ عدم آمادگی تولیدکنندگان اجزاء و قطعات بالابر جهت اخذ گواهی‌های کیفی مقدور نبوده،
لذا استاندارد آسانسور به دو بخش ایمنی و عملکردی تقسیم گردیده و اجرای بخش ایمنی از استاندارد ملی آسانسور از
« مقررات ایمنی ساختمان و نصب آسانسور» تبعیت میکند.

استاندارد آسانسور های برقی:

از ابتدای سال ۱۳۸۲ برای دارندگان پروانه‌های ساختمانی سال ۱۳۸۲ که دارای آسانسور می‌باشند،
اجباری بوده و بخش عملکردی استاندارد ملی آسانسور از سال ۱۳۸۳ اجرایی می‌گردد.

با توجه به لزوم تدوین استاندارد اجزاء و قطعات آسانسور تاکنون استاندارد مجموعه‌های زیر با همکاری نمایندگان صنعت آسانسور ، شرکت بازرسی کننده و مؤسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران تدوین گردیده است .

(ضمناً استانداردهای تدوین شده زیر با هماهنگی مؤسسه استاندارد در کمیته ملی مورد بررسی و مورد تصویب قرار خواهد گرفت)

ریل اسانسور

قفل اسانسور

ترمز ایمنی

طناب فولادی

ضربه‌گیرهای ته چاه

کنترل سرعت

استاندارد ویژگی های تابلو فرمان

استاندارد ویژگی های آسانسورهای بدون موتورخانه (Room Less)

صادرات آسانسور :

1.  در زمینه صادرات آسانسور
   آسانسور و اجزاء و قطعات آن فعالیت چشمگیری صورت نگرفته و صرفاً برخی از اجزاء و قطعات آسانسور به کشورهای عراق ، لبنان ، دبی و ترکمنستان طی سالهای مختلف صادر گردیده است.میزان صادرات در طی سالهای اخیر به دلیل عدم وجود استاندارد آسانسور بطور متوسط سالیانه حداکثر ۱۰ هزار دلار بوده است.
2.  به نظر نمی‌رسد با توجه به نداشتن گواهی کیفیت و استاندارد بین المللی در مورد تولید قطعات ساخت داخل موفقیت چندانی در کوتاه مدت وجود داشته باشد ولی با اجباری‌شدن استاندارد ملی آسانسور به خصوص بخش عملکردی آن از سال ۱۳۸۳ که دارابودن گواهی کیفیت و استاندارد قطعات مصرفی را الزامی می‌دارد.